– Ο άνεμος μού είπε ότι γνωρίζεις την αγάπη, είπε το αγόρι στον ήλιο. Αν γνωρίζεις την αγάπη, γνωρίζεις επίσης την Ψυχή του Κόσμου, που αποτελείται από αγάπη.
– Aπό δω που βρίσκομαι, είπε ο ήλιος, μπορώ να δω την Ψυχή του Κόσμου. Aυτή επικοινωνεί με την ψυχή μου και μαζί κάνουμε τα φυτά ν’ αναπτύσσονται και τα πρόβατα να βαδίζουν αναζητώντας σκιά. Από δώ που βρίσκομαι και είμαι πολύ μακριά από τον κόσμο, έμαθα ν᾽ αγαπάω. Ξέρω ότι, πλησιάσω λίγο ακόμη τη γη, τα πάντα πάνω της θα πεθάνουν και η Ψυχή του Κόσμου θα πάψει να υπάρχει. Έτσι κοιταζόμαστε και αγαπιόμαστε ̇ εγώ της δίνω ζωή και ζεστασιά και και είναι ένα λόγο ύπαρξης.
– Eσύ γνωρίζεις την αγάπη, είπε το αγόρι.
– Γνωρίζω και την Ψυχή του Κόσμου, γιατί κουβεντιάζουμε πολύ, κατά τη διάρκεια αυτού του ατέλειωτου ταξιδιού στο σύμπαν. Εκείνη μου λέει ότι το μεγαλύτερο της πρόβλημα είναι ότι μέχρι σήμερα μόνο τα ορυκτά και τα φυτά κατάλαβαν ότι τα πάντα είναι ένα και μοναδικό πράγμα. Δεν είναι ανάγκη λοιπόν να γίνει το σίδερο σαν το χαλκό και ο χαλκός σαν το χρυσάφι. Ο καθένας εκτελεί την αποστολή του σ᾽ αυτό το μοναδικό πράγμα, και όλα θα ήταν μία συμφωνία ειρήνης αν το Χέρι που τα έγραψε όλα αυτά είχε ακινητοποιηθεί την πέμπτη μέρα της δημιουργίας.
– Υπήρξε όμως μία έκτη μέρα, είπε ο ήλιος.
– Εσύ είσαι σοφός γιατί τα βλέπεις όλα από μακριά, απάντησε το αγόρι. Κι όμως, δεν γνωρίζεις την αγάπη. Χωρίς έκτη μέρα δημιουργίας, δεν θα υπήρχε ο άνθρωπος και ο χαλκός θα ήταν πάντα χαλκός και το μολύβι θα ήταν πάντα μολύβι. Ο καθένας έχει το δικό του Προσωπικό Μύθο, αυτό είναι η αλήθεια, αλλά μια μέρα αυτός ο Προσωπικός Μύθος θα γίνει πραγματικότητα. Τότε πρέπει να μετατραπεί σε κάτι καλύτερο και να έχει έναν καινούργιο Προσωπικό Μύθο μέχρι να γίνει η Ψυχή του Κόσμου, πραγματικά, ένα και μοναδικό πράγμα.
Ο ήλιος έμεινε σκεφτικός και αποφάσισε να λάμψει πιο δυνατά. Ο άνεμος, που απολάμβανε τη συζήτηση, φύσηξε και αυτός πιο δυνατά, ώστε ο ήλιος να μην τυφλώσει το αγόρι.
– Για το σκοπό αυτό υπάρχει η αλχημεία, είπε το αγόρι. Για να ψάξει ο κάθε άνθρωπος για το θησαυρό του και να τον βρει για να θέλει μετά να είναι καλύτερος από ό,τι ήταν μέχρι τώρα. Το μολύβι θα εκτελέσει την αποστολή του. Μέχρι που ο κόσμος δεν θα χρειάζεται πια μολύβι ̇ τότε θα αναγκαστεί να μετατραπεί σε χρυσάφι.
ΠΗΓΗ: Coelho P., Ο Αλχημιστής, εκδ. Λιβάνη, Αθήνα, 1996, σ.230 (Μτφ. Χιδίρογλου Μ.Φ.)