Περιμέναμε μία ολόκληρη ώρα σχεδόν. Ο Πέτρους φώναξε άλλες δύο φορές το παράξενο όνομα κι ύστερα παραιτήθηκε. Πάνω που πίστευα πως θα σηκωνόμασταν να φύγουμε, άρχισε να μιλάει.
«Εδώ είναι παρούσα μία από τις δύο εκδηλώσεις της Αγάπης», μου εξήγησε σβήνοντας το τρίτο του τσιγάρο. «Δεν είναι η μόνη, αλλά είναι μια από τις πιο αγνές. Η Αγάπη είναι ολοκληρωτική, η Αγάπη κατακλύζει αυτόν που την αισθάνεται. Αυτός που τη γνωρίζει ή την αισθάνεται βλέπει πως τίποτ’ άλλο δεν έχει σημασία στον κόσμο.[…]
Μέσα σε χιλιάδες χρόνια ανθρώπινου πολιτισμού, πολλοί άνθρωποι καταλήφθηκαν από αυτήν την Αγάπη που κατακλύζει. Είχαν τόσα να δώσουν κι ο κόσμος απαιτούσε τόσο λίγα, ώστε αναγκάστηκαν ν’ αναζητήσουν τις ερήμους και τα απομονωμένα μέρη, γιατί η αγάπη ήταν τόσο μεγάλη που τους μεταμόρφωνε. Έγιναν οι άγιοι ερημίτες που γνωρίζουμε σήμερα.
Για μένα και για σένα που νιώθουμε μια άλλη μορφή Αγάπης, αυτή η ζωή εδώ κάτω μπορεί να φαίνεται σκληρή, τρομερή. Ωστόσο, η Αγάπη που κατακλύζει κάνει τα πάντα- στην κυριολεξία τα πάντα- να χάνουν τη σπουδαιότητά τους. Αυτοί οι άνθρωποι ζουν μόνο για να αναλωθούν από την αγάπη τους. […]»
«Η αγάπη που κατακλύζει», επανέλαβε, λες κι αυτή η έκφραση καθόριζε καλύτερα αυτό το παράξενο είδος αγάπης. «Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είπε κάποτε πως αυτή την Αγάπη εννοούσε ο Χριστός όταν έλεγε ν’ αγαπάμε τους εχθρούς μας. Γιατί, κατά τη γνώμη του, ήταν αδύνατο να αγαπάμε τους εχθρούς μας, αυτούς που μας κάνουν κακό κι επιχειρούν να υποβαθμίσουν τον καθημερινό μας πόνο. Αλλά η Αγάπη είναι κάτι πολύ περισσότερο, είναι ένα αίσθημα που πλημμυρίζει τα πάντα, που εισβάλλει από όλα τα παράθυρα και διαλύει κάθε επιθετική προσπάθεια.
Έμαθες να ξαναζείς, να μην είσαι σκληρός απέναντι στον εαυτό σου, να συνδιαλέγεσαι με τον Αγγελιαφόρο σου. Αλλά ό,τι έκανες ως τώρα, ό,τι κέρδισες από το δρόμο του Αγίου Ιακώβου δεν θα έχει νόημα αν δεν σε αγγίξει η Αγάπη που κατακλύζει.»
Θύμισα στον Πέτρους πως είχε μιλήσει για δύο μορφές Αγάπης. Αυτός προφανώς δεν είχε γνωρίσει την πρώτη, αφού δεν είχε γίνει ερημίτης.
«Έχεις δίκιο. Εσύ κι εγώ, όπως οι περισσότεροι προσκυνητές, νιώσαμε την Αγάπη στην άλλη της μορφή: τον ενθουσιασμό. Στους Αρχαίους, ο ενθουσιασμός σήμαινε τρόμο, έκσταση, επικοινωνία με το Θεό. Ο ενθουσιασμός είναι Αγάπη που κατευθύνεται προς μια ιδέα, ένα αντικείμενο. Έχουμε όλοι την εμπειρία του. Όταν αγαπάμε και πιστεύουμε από τα βάθη της καρδιάς μας σε κάτι, αισθανόμαστε πιο δυνατοί από τον υπόλοιπο κόσμο, μας κυριεύει μια γαλήνη που προέρχεται από τη βεβαιότητα πως τίποτα δεν μπορεί να νικήσει την πίστη μας. Αυτή η παράξενη δύναμη μάς κάνει να παίρνουμε πάντα τις καλές αποφάσεις στη δεδομένη στιγμή, κι όταν πετύχουμε το στόχο μας, μένουμε έκπληκτοι από τις δυνατότητές μας. Γιατί στη διάρκεια του Καλού Αγώνα δεν έχει τίποτα σημασία, μας ωθεί ο ενθουσιασμός ως τον στόχο μας.
Κανονικά, ο ενθουσιασμός εκδηλώνεται με όλη του τη δύναμη στα πρώτα χρόνια της ζωής μας. Είμαστε ακόμα πολύ δεμένοι με το θεϊκό και εξαρτιόμαστε τόσο πολύ από τα παιχνίδια μας, ώστε οι κούκλες μας παίρνουν ζωή και τα μολυβένια στρατιωτάκια μας κατορθώνουν να περπατήσουν. Όταν ο Ιησούς είπε πως η βασιλεία των ουρανών ανήκει στα παιδιά, υπονοούσε την Αγάπη με τη μορφή του ενθουσιασμού. Τα παιδιά πήγαν προς Αυτόν χωρίς να νοιάζονται για τα θαύματά του, τη σοφία του, τους Φαρισαίους και τους Αποστόλους. Πήγαιναν ευτυχισμένα, ωθούμενα από τον ενθουσιασμό.[…]
Σήμερα το απόγευμα πήγαμε για ψάρεμα και τα ψάρια δεν τσίμπησαν», μου θύμισε ο Πέτρους. «Κανονικά, παραδεχόμαστε πως μας λείπει ο ενθουσιασμός σε ασήμαντες περιπτώσεις, που δεν έχουν την παραμικρή συνέπεια στο μεγαλείο μιας ύπαρξης. Χάνουμε τον ενθουσιασμό μας με αφορμή τις μικρές και απαραίτητες ήττες μας στη διάρκεια του Καλού Αγώνα. Και, καθώς αγνοούμε πως ο ενθουσιασμός είναι μια ανώτερη δύναμη, στραμμένη προς την τελική νίκη, τον αφήνουμε να ξεγλιστρήσει μέσα από τα δάχτυλά μας, χωρίς να προσέξουμε πως αφήνουμε να μας ξεφύγει επίσης το πραγματικό νόημα της ζωής μας. Καθιστούμε τον κόσμο υπεύθυνο για την πλήξη μας, για την ήττα μας, και ξεχνάμε πως εμείς αφήνουμε να ξεφύγει αυτή η σαγηνευτική δύναμη που δικαιώνει τα πάντα, η εκδήλωση της Αγάπης με τη μορφή του ενθουσιασμού. […]
Εδώ και λίγες μέρες θα πρέπει να ξαφνιάστηκες βλέποντάς με να χάνω την ψυχραιμία μου μ’ ένα φτωχό σερβιτόρο που έχυσε λίγο καφέ σε μια βερμούδα λερωμένη ήδη από τη σκόνη του δρόμου. Στην πραγματικότητα, όλη μου η νευρικότητα προερχόταν από το γεγονός πως μέσα στα μάτια αυτού του νεαρού είδα να ξεγλιστράει ο ενθουσιασμός όπως χύνεται το αίμα από τους κομμένους καρπούς. Είδα αυτό το παλικάρι, τόσο δυνατό και τόσο γεμάτο ζωή, να πεθαίνει λίγο λίγο, γιατί μέσα του έσβηνε κάθε στιγμή η Αγάπη. Έμαθα να ζω μ’ αυτά τα πράγματα, αλλά εκείνος ο σερβιτόρος, με τη στάση του και με ό,τι καλό μάντευα πως μπορούσε να φέρει στην ανθρωπότητα, με σκανδάλισε και με λύπησε. Είμαι σίγουρος πως η επιθετικότητά μου πλήγωσε το φιλότιμό του και περιείχε, για μια στιγμή τουλάχιστον, το θάνατο της Αγάπης.»
ΠΗΓΗ: Paulo Coelho (Μτφ.:Σιδέρη Ντ.), Το Ημερολόγιο ενός Μάγου, εκδ. «Νέα Σύνορα» – Λιβάνη, 2000, σ. 171 επ.