Αλήθεια. Μια έννοια πολυσήμαντη και πολυεπίπεδη, η οποία απασχολεί ανά τους αιώνες σκεπτόμενους ανθρώπους, διανοητές, επιστήμονες και θεολόγους. Θα ήταν λοιπόν παράτολμο να προσπαθήσουμε μέσα σε λίγες γραμμές, να εξαντλήσουμε ένα θέμα το οποίο εν τέλει έχει τόσες πτυχές, όσες είναι και οι ευθείες που μπορούν διέλθουν από ένα σημείο. Δηλαδή άπειρες! Ας προσεγγίσουμε λοιπόν την έννοια αυτή αμιγώς Τεκτονικά, προσπαθώντας να εξηγήσουμε τον λόγο που η αναζήτηση αυτής, αποτελεί καθήκον.
Ας εξετάσουμε αρχικά τη σχετικότητα της ανθρώπινης γνώμης. Αυτό συμβαίνει διότι όλοι ήμαστε γεννημένοι εν πτώσει, παρόλο που αρχικά ως όντα, δημιουργηθήκαμε ως μια έκφραση εκ των Ιδεών της Δημιουργού Αρχής. Ερχόμενοι όμως στον κόσμο της ύλης και της δυαδικότητας, πάψαμε να είμαστε εναρμονισμένοι με το « Όλον». Δεν δικαιούμαστε λοιπόν -εκ των πραγμάτων- να έχουμε την παραμικρή βεβαιότητα για οτιδήποτε, διότι κατά πάσα πιθανότητα θα υποπέσουμε σε πλάνη! Αυτός είναι και ο λόγος άλλωστε, που ένας Τέκτων δεν δύναται να δογματίζει, αλλά οφείλει πάντα να παρατηρεί και να μελετά.
Βέβαια το Έργο είναι επίμοχθον, διότι το ταξίδι προς το Φώς, θα οδηγήσει -έστω και αναδρομικά- στην παραδοχή, ότι πολλές φορές ίσως συμβιβαστήκαμε πίσω από μια βολική για εμάς αλήθεια, τοποθετώντας έτσι σαθρά θεμέλια στο οικοδόμημα που λέγεται ενδότερος εαυτός. Εφόσον το παραδεχθούμε αυτό ευρισκόμενοι ενώπιον του ατομικού μας καθρέπτη, το αμέσως επόμενο ζήτημα που θα πρέπει να μας απασχολήσει έτσι ώστε να κάνουμε μια νέα αρχή, είναι η εξακρίβωση της θέσεως μας εντός του Όλου. Οφείλουμε αρχικά να κατανοήσουμε, πως η Πηγή της Δημιουργίας της Φύσεως είναι μια μεν, αλλά με άπειρες εκδηλώσεις! Μια εξ αυτών είμαστε και εμείς! Αφού λοιπόν αποδεχθούμε αυτή την Αλήθεια, ίσως μελλοντικά συνειδητοποιήσουμε την θέση μας και τον σκοπό για τον οποίο ήλθαμε στον κόσμο, που δεν είναι άλλος, από την εύρεση του Λόγου, με τον οποίο η Δημιουργός Αρχή είναι άμεσα συνυφασμένη. Μιλάμε ουσιαστικά για τον Νόμο της λειτουργίας του Σύμπαντος! Επομένως εκεί βρίσκεται το κλειδί, για την αναζήτηση της Αληθείας.
Θα μπορούσαμε λοιπόν αρχικά να την προσεγγίσουμε, παρατηρώντας όσα συμβαίνουν επι του οριζοντίου άξονα της Φύσης και έπειτα να ασχοληθούμε με την ανεύρεση αλληλοσυσχετισμών των μορφών και καταστάσεων που την συγκροτούν, δηλαδη τα φαινόμενα. Όμως, αποκλειστικά και μόνο μία τέτοια προσέγγιση θα ήταν περιορισμένη, διότι υπάρχει η ανάγκη της συσχέτησης με το Πάν. Αναγκαστικά λοιπόν και παρ΄όλη την ελαχιστότητα μας, θα πρέπει να εντρυφήσουμε και επί του κάθετου άξονα (ζενίθ-ναδίρ) εντάσσοντας στην κουβέντα την Δημιουργό Αρχή, έχοντας πάντοτε την συναίσθηση, ότι ο λόγος μας περιγράφει και προσεγγίζει την αντίληψη που δύναται η διάνοια μας να έχει για Εκείνη και όχι Αυτή καθ Εαυτή! Πώς θα μπορούσαμε όμως να προσεγγίσουμε την μια και αδιαίρετη Αλήθεια που συνδέει τα Άνω με τα κάτω; Η σύνδεση αυτή μπορεί να επιτευχθεί μέσω των Μυστηρίων και της πνευματικής – τεκτονικής Εργασίας, διότι, το ζητούμενο είναι ο άνθρωπος να επανέλθει με την αρωγή αυτών, στην προπτωτική του κατάσταση. Δυστυχώς όμως βλέπουμε, πως ο μέσος άνθρωπος αποφεύγει συστηματικά αυτή την ατραπό, συνεχίζοντας να παρεκκλίνει της πορείας του και αντί να συνειδητοποιήσει τον πραγματικό του προορισμό, πλανάται και εν συνεχεία πλανά, δημιουργώντας μία εσφαλμένη υποκειμενική « αλήθεια» μέσα στην οποία ζει εκείνος και τα συμφέροντα του! Μια « αλήθεια » απολύτως χοϊκή, που διαχωρίζει τους ανθρώπους και τους παγιδεύει κοινωνικά, σε δόγματα και πεποιθήσεις που προάγουν τον φανατισμό!
Όμως, ακόμη και εάν κάποιος καταφέρει να ξεφύγει από αυτές τις οδούς και αξιωθεί να βρεθεί στα κράσπεδα της Αληθείας, δεν θα μπορέσει να κάνει το τελικό βήμα και να εναρμονιστεί με αυτή, εάν προηγουμένως δεν έχει επιτύχει να δημιουργήσει μέσω της Αγάπης τον «χώρο» εντός του οποίου εκείνη θα βασιλέψει! Μην ξεχνούμε άλλωστε, πως η Αγάπη ως έννοια είναι συμπαντική ξεπερνώντας κάθε νόηση! Διότι ενώ επιπίπτει σε όλους τους ανθρώπους, στον κάθε άνθρωπο ενεργεί διαφορετικά, αναλόγως με τι έχει ανάγκη και πως αυτός επιθυμεί να κινηθεί, όντας ελεύθερος να αφοσιωθεί στο καθήκον της αναζήτησης της Αληθείας, άνευ εξαιρέσεως και συμβιβασμού, η οποία εάν κατακτηθεί, θα τον οδηγήσει στην αυτοενθύμηση και την εναρμόνιση.
Από Ομιλία μας [Γ.Χ.]