ΠΕΡΙΛΗΨΗ: Η μύηση στον Αρχαίο και Αποδεδεγμένο Σκωτικό Τύπο μάς προσκαλεί σε μία ατέρμονη αναζήτηση. Όμως τι πραγματικά αναζητά αυτός που, μία ωραία πρωία, αποφάσισε να «υψώσει την καρδιά του εν αδελφότητι και να στρέψει το βλέμμα του προς το Φως»;
Ο Πλούταρχος, στο έργο του που επιγράφεται «Ίσις και Όσιρις», καταδεικνύει ότι ο αιγυπτιακός μύθος κρύβει μία φιλοσοφία –όχι με την σύγχρονη του όρου έννοια- που μπορούμε να κατανοήσουμε από την επιγραφή που εμφαίνετο στην πόλη Σάις: «Είμαι παν ό,τι υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρξει και το πέπλο μου κανείς θνητός δεν έχει ακόμη άρει». Συναφώς, το πέπλο της Ίσιδος συμβολίζει την κεκρυμμένη φύση, τη φύση που κατά τον Ηράκλειτο «λατρεύει να αποκρύπτεται».
Επίσης, δεν πρέπει να εκλαμβάνουμε τη Φύση με τη σύγχρονη ρομαντική του όρου έννοια, αλλά με την παραδοσιακή, μυητική της οντολογικής φύσεως, έννοια, που ορισμένοι χρησιμοποιούν για να ονομάσουν τους Θεμελιώδεις Νόμους του Κόσμου. Ο δε όρος Κόσμος δεν έχει καμία γεωγραφική χροιά, αλλά υποδηλώνει την Ιερά Τάξη.
Τα μυστήρια της Ίσιδος έπρεπε να επιτρέπουν στον προετοιμασμένο άνθρωπο, τον ακατέργαστο μεν λίθο, πλην όμως επιλεγμένο, να αναγεννηθεί σε μία νέα ζωή, σε ένα υπέρτερο επίπεδο συνείδησης- μη επικοινωνήσιμο μέσω των πενιχρών λέξεων. […]. Αργότερα, ο Ιησούς στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (10-26) φέρεται να λέει ότι τίποτα δεν είναι καλυμμένο που δεν θα αποκαλυφθεί, τίποτα δεν είναι κρυμμένο που δε θα γνωστοποιηθεί.
Τι αναζητούμε λοιπόν οι Τέκτονες; Και πώς; Προκαταρκτικά πρέπει, μου φαίνεται, να διευκρινίσουμε τι εννοούμε με τον όρο Τεκτονισμός, καθώς είναι ιδιαιτέρως γενικός και αποκαλύπτει θεμελιώδεις διαφορές, ανάλογα με τον εκάστοτε ασκούμενο Τύπο. Εμείς θα ομιλήσουμε για τον Αρχαίο και Αποδεδεγμένο Σκωτικό Τύπο.
Η Τεκτονική Ατραπός και η Παραδοσιακή Τάξη
Δύο εκδοχές του Τεκτονισμού μάς προσφέρονται: εκείνη που προέρχεται από τους «Προοδευτικούς» και είναι προσδεδεμένη αναγκαίως σε κοινωνικά ζητήματα διαμέσου μίας ανθρωπιστικής ηθικής που πηγάζει από έναν ανθρωπισμό περιοριζόμενο στον άνθρωπο και στο συναισθηματικό πεδίο. Εδώ η καρδιά, εκτιμάται απλώς σύμφωνα με το σχετικό συναίσθημα αντί να εκλαμβάνεται ως έδρα καθαρής αγάπης, σοφίας και διανόησης, εντός ενός εκάστου ημών. […] Για τους «Προοδευτικούς» η έννοια του Τεκτονισμού συνέχεται με την έννοια του καλού πολίτη. Είναι όμως απαραίτητο να είσαι μυημένος για να είσαι καλός πολίτης; Με απλά λόγια, ο αποκαλούμενος ως Προοδευτικός, είναι αποφασιστικά αναδιπλωμένος γύρω από την ανθρώπινη φύση, φαντάζεται ότι είναι ελεύθερος και απορρίπτει κάθε μεταφυσική διάσταση.
H έτερη εκδοχή του Τεκτονισμού, για την οποία και θα ομιλήσουμε εφεξής, είναι εκείνη του Σκωτικού Τύπου και συγκεκριμένα του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου, του οποίου αντικείμενο είναι η απελευθέρωση του ανθρώπου, υπό την βαθύτερη και όχι επιφανειακή του όρου έννοια, οδηγώντας τον προς την αναζήτηση της Αλήθειας και την πνευματική του ανύψωση, και τούτο, χωρίς να απορρίπτεται διόλου η πραγματική πρόοδος της επιστήμης και της τέχνης.
Ο μυημένος καλείται να εργασθεί αδιάκοπα για το καλό της Ανθρωπότητας και να ακολουθήσει τη σταδιακή και ειρηνική χειραφέτησή του, αναγνωρίζοντας συνάμα την ύπαρξη μίας Δημιουργού Αρχής. Αυτή η αντίληψη του Τεκτονισμού θα επιτρέψει στον άνθρωπο «να βελτιωθεί και να τείνει προς το Δημιουργό του, εντασσόμενος στο σχέδιό του προκειμένου να το υλοποιήσει», κατά την όμορφη διατύπωση του Michel Piquet (Μέλος του Υπάτου Συμβουλίου της Γαλλίας).
Θεός, Δημιουργός Αρχή, Αλήθεια…Είναι ακόμη επιτρεπτό να χρησιμοποιούνται τέτοιες λέξεις στη σημερινή εποχή της προόδου που δεν αποσκοπεί παρά στην ελευθερία του πολίτη αντί στην απελευθέρωση του ατόμου;
Ναι, εάν πάρουμε μία απόσταση από τις λέξεις και δεν δογματίσουμε, έχοντας συνείδηση του ότι δεν πρόκειται παρά για υποκατάστατες λέξεις που δεν πρέπει να βεβηλώνουμε, δίνοντάς τους νόημα σύμφωνα με τις ανθρώπινες αντιλήψεις. Μία παραδοχή που οδηγεί στην απελευθέρωσή μας, συνίσταται στην εγκατάλειψη ενός ανθρωπόμορφου Θεού, ενός Θεού δημιουργημένου από τον άνθρωπο κατ΄εικόνα του και αποδιδόμενου σύμφωνα με τις ανθρώπινες αντιλήψεις. Με άλλα λόγια, επιβάλλεται το πέρασμα από το Θεό στο Θείον. Κατ’ αυτό τον τρόπο, το πνεύμα διεισδύει σε μία παρθένα διάσταση, δηλαδή χωρίς εικόνα, απαλλαγμένο από κάθε αναπαράσταση που βασίζεται σε προδιαμορφωμένες αντιλήψεις.
Υποδεχόμενος το Φως και την Αλήθεια…
Με αυτή τη στάση καθολικής παρθενίας, ο μυημένος Τέκτων του ΑΑΣΤ θα μπορέσει να ξεκινήσει το μακρύ ταξίδι της αναζήτησης της Αλήθειας. Ένας μακρύς δρόμος πράγματι περιμένει το μελλοντικό μυημένο, τον συνηθισμένο άνθρωπο που σήμερα ζει σε έναν κόσμο βέβηλο, στον οποίο η «κοσμική αρχιτεκτονική» έχει χαθεί…Πώς μπορούμε να εξέλθουμε λοιπόν από την άβυσσο του σκότους και να αντιληφθούμε το Φως; Γιατί δεν αρκεί να μας γνωρίσει κάποιος την ύπαρξη της Αλήθειας για να μας είναι αυτή κατανοητή.
Το Φως δεν φωτίζει το ανθρώπινο πνεύμα παρά μόνο αν τίποτα δεν μεσολαβεί μεταξύ αυτού και των ακτίνων. Όσο οι ψευδαισθήσεις και οι προκαταλήψεις μάς τυφλώνουν, η σκιά βασιλεύει μέσα μας και μας καθιστά αναίσθητους στη φωτεινότητα του Αληθούς. Είναι συνεπώς, σκόπιμο, εφόσον η μύηση δεν είναι παρά ένα ξεκίνημα, να θέσουμε εαυτόν σε κατάσταση ώστε να μπορούμε να διακρίνουμε το φως, αφού αντιληφθούμε το σκοτάδι εντός μας, και να φωτιστούμε χωρίς να τυφλωθούμε.
Μέσω της μυητικής διαδικασίας, θα μας επιτραπεί να ξαναβρούμε την έννοια της υπερβατικότητας και να επιστρέψουμε στην πρωταρχική κατάσταση.
Η μύηση θα μας επιτρέψει, λοιπόν, να βιώσουμε το θάνατο της βέβηλης ζωής και θα μάς οδηγήσει σε μία νέα ζωή, πιο εσωτερική, μα συνάμα πιο ανοικτή, που θα μας προσκαλεί να κατέλθουμε στο βάθος της συνειδήσεώς μας για να απελευθερωθούμε από τον παλαιό εαυτό μας και να αναγεννηθούμε.
Στο βαθύ σκοτάδι, το δικό μας σκοτάδι, θα ανακαλύψουμε την πλάνη της δύναμης, της γνώσης και των υλικών αποκτημάτων, όταν αποτελούν αυτοσκοπό στη ζωή. Λιγότερο να έχεις, περισσότερο να είσαι…λιγότερο να γνωρίζεις, περισσότερο να ακούς…Να είσαι υπομονετικός απέναντι στον άλλο, αλλά πρώτα απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό. Όντες σε επαγρύπνηση, θα μπορέσουμε να εξέλθουμε από την ψευδαίσθηση και να απελευθερωθούμε από κάθε προσκόλληση. Αυτό που παρίσταται ως κάθοδος στον εαυτό μας θα αποδειχθεί στην πραγματικότητα μία άνοδος πνευματική! Απαιτείται όμως ταυτόχρονα επαγρύπνηση και επιμονή […].
ΠΗΓΗ: Malherbe Alain, Que chercher? dans: Points de Vue Initiatiques, Revue de la Grande Loge de France, Vol.195, Mars 2020, p. 15 (Διά την προσαρμογήν: Σ.Κ)