---

Ο τρίτος βαθμός  του Συμβολικού Τεκτονισμού είναι ο βαθμός του Διδασκάλου.  Το πόσο απέχει ο Διδάσκαλος από  το Δάσκαλο δείχνει γλαφυρά το ακόλουθο ποίημα.

 

«Εάν και μία συλλαβή τους δύο διακρίνει,

Όμως αυτή η συλλαβή ουσιωδώς βαρύνει.

Απέχει δε  ο  Δάσκαλος πολύ του Διδασκάλου,

Όσον της σφαίρας πόλος  εις κείται μακράν του άλλου

Όσον η γη του ουρανού, και διαφέρει ίσως,

Όσον το σκότος και το φως, ο έρως και το μίσος,

Το ψεύδος κ’ η αλήθεια, Παράδεισος και Άδης.

Ο Δάσκαλος ψοφοδεής, ή γαύρος και αυθάδης,

Σκοπόν του έχων κύριον την αργυρολογίαν,

Πωλεί ως άλλος κάπηλος την νόθον του σοφίαν.

Μαστίζων με τας λέξεις του και τας μισοστιγμάς του

Τον νουν σου, φθείρει την ψυχήν, ην η πνοή του Πλάστου

Εκόσμησε μετ’ ηθικού και εναρέτου πλούτου.

Κ’είν’όργανον του Σατανά επί του κόσμου τούτου.

Ο δε Διδάσκαλος, λαμπάς φωτίζουσα τα βάθη,

Όπου φωλεύουν τ’ άγρια εν τη ψυχή μας πάθη,

Έσω ημών αντανακλά ιδέας και εννοίας,

Δι’ων θα διαπρέψωμεν εντός της κοινωνίας.

Πράος, σεβάσμιος, γλυκύς, μας έλκει, μας μαγεύει,

Κ’εις την οδόν της αρετής αυτός μας συνοδεύει.

Προς πάν γενναίον φρόνημα αυτός μάς ανυψόνει,

Το νουν καλλύνει, τη ψυχήν δι’ αρετών μορφόνει,

Και δείκνυτ’ αφιλοκερδώς ως πλάστης του ναός μας,

Πατήρ σεβασμιώτερος του φυσικού πατρός μας.

Όπου δ’ η άνοια ευρύ το στάδιον ανοίγει

Υπάρχουν Δάσκαλοι πολλοί Διδάσκαλοι δ’ ολίγοι

Κι’ ας το ομολογήσωμεν, ευάριθμοι είναι κι΄όσοι

Ως αληθείς Διδάσκαλοι εις την Ελλάδα ζώσι.»

 

Θ. Ορφανίδης, Εφημερίς των Παίδων, 1880, σ. 911